Historia
W okresie międzywojennym na terenie Czyżowic uprawiono sport w formie luźnej do 1921 roku. Wtedy to założono klub sportowy Jedność Czyżowice a jej założycielem byli miedz innymi :
Kurasz Franciszek – prezes, Krakowczyk Franciszek – sekretarz, Trzaskalik Wincenty – skarbnik, oraz 33 członków Klubu.
Nazwa Klubu Jedność nadano dla podkreślenia ze mogą do niego należeć członkowie różnych ugrupowań politycznych, gdyż na terenie Czyżowic działały 2 partie Narodowa partia Robotnicza
i Polska Partia Socjalistyczna.
Klub poza sportem odgrywał także przedstawienia teatralne a z uzyskanych funduszy mógł pozwolić sobie chociaż w części na zakup potrzebnego sprzętu .
Po zakończeniu Powstania na Śląsku, zamknięto w Gorzyczkach kopalnię Fryderyk co
spowodowało masowe wyjazdy za poszukiwaniem pracy, dlatego sport zaczął upadać.
Ponowne ożywienie ruchu sportowego w Czyżowicach nastąpiło w 1923 roku, kiedy to ówczesny kierownik szkoły Karol Rydygier założył klub sportowy o nazwie Klub Sportowy Naprzód Czyżowice, sam założyciel została prezesem klubu w zarządzie byli także Reclik Antoni, Klyszcz Józef i 12 członków.. Kolor strojów sportowych w jakim grała czyżowicka drużyna to niebiesko-białe.
Klub ten pracował w bardzo trudnych warunkach. Brakowało niemal wszystkiego od butów i piłek
aż po stroje sportowe. Treningi odbywały się wtedy na szkolnym podwórzu, a mecze na obcych boiskach. Pomimo tylu trudów udało się zorganizować wtedy festyn sportowy dzięki pomocy finansowej pana Adolfa Sosny. W festynie brały udział drużyny Czarni Gorzyce, Łaziska, Turza
i Kokoszyce. Mecz propagandowy z Gorzycami 2-1 dla Gorzyc.
W latach 1933/1934 założono Robotniczy Klub Sportowy Czyżowice z prezesem Panem Edwardem Pawelec. Sprawna praca Zarządu klubu i duża liczba członków pozwoliła na stworzenie drużyny seniorów a młodzież licznie garnęła się do szeregów RKS-u. W skaldzie seniorów grali m.in. Widenka Jan, Smiatek Karol, Student Mikołaj, Kurasz Franciszek, Adamik Franciszek, Krakowczyk Maksymilian, Kozubek Wilhelm czy Grzonka Antoni. Wśród młodzieży było dużo dobrze zapowiadających się piłkarzy takich jak: Knopek Antoni, Kurasz Alojzy, Nogły Jan, Krakowczyk Karol, Szczyrba Wincenty, Adamczyk Augustyn, Machnik Józef.
Boisko znajdowało się wtedy przy ul. Kokoszyckiej, które zostało wykonane prze członków klubu i ludzi wspierających, barwy klubowe granatowo-czerwone. Drużyna ta wyrobiła sobie zaufanie wśród kibiców i na mecze przychodziło coraz to więcej ludzi. Nadal były problemy ze sprzętem a większość zawodników kombinowała sobie buty piłkarskie przez przeróbkę własnych „kolberów”
Transportu na wyjazdy nie było, na mecze bądź chodziło się pieszo gromadą, bądź na rowerach czy wozach traktując zarazem wyjazd jako wycieczkę krajoznawczą. Pierwszy mecz turniejowy RKS rozegrał z okazji obchodów 1-maja, na którym to zdobył I miejsce. W turnieju grały wtedy RKS Knurów, Chwałowice, Niedobczyce. W tym samym roku Czyżowice zdobyły wicemistrzostwo powiatu rybnickiego.
Lata następne to ciężkie chwile RKS-u. Bezrobocie i brak środków na zużywający się sprzęt pogłębiał kryzys sportu, również nieprzychylność ówczesnych władz nie pomagała.
Na terenie wsi działała wtedy prężnie Organizacja Powstańców Śląskich organizująca biegi przełajowe. Widząc że RKS nie posiada funduszy na dalszy rozwój założyła Klub Sportowy Oddział Młodzieży Powstańców Czyżowice. Boisko o wiele lepsze od RKS znajdowało się przy ul. Wodzisławskiej, kolor strojów: biało-czerwone.
Klub posiadał dostateczne środki finansowe i mógł sobie pozwolić na zakup sprzętu sportowego w dużych ilościach. Cześć młodzieży RKS przeszła do OMP a braki w drużynie uzupełnili zawodnikami z innych miejscowości.
Nadszedł rok 1939 i okupacja hitlerowska. Większość młodzieży okupant wywiózł na roboty przymusowe i właściwie sport przestał istnieć w Czyżowicach
Po wojnie w 1946 Edward Pawelec ówczesny I sekretarz PPS-u podjął decyzję o reaktywacji RKS-u. Przy pomocy takich ludzi jak Klyszcz Jozef, Kwiatoń Piotr, Połomski Jerzy, Wożniak Wincenty i wielu innych założono przy organizacji młodzieżowej klub sportowy OMTR Czyżowice z prezesem Rosman Bolesław, sekretarzem Pawelec Maria i skarbnikiem Piecha Emanuel.
Drużyna rozgrywała swoje mecze w rybnickiej „C” klasie z na boisku przy ul. Kokoszyckiej z dala od wsi.
W 1950 roku powstała nowa nazwa Klubu mianowicie LZS Naprzód Czyżowice dalej grający w ‘C” klasie. Rok później oddano do użytku nowe boisko ( obecne do dziś ) przy ul. Rogowskiej.
W 1965 roku wybudowano szatnie a w latach 70 dokonano gruntownej modernizacji boiska.
Najlepsi zawodnicy w latach powojennych to m.in.: Krakowczyk Maksymilian, Grycman Jerzy, Jakubczyk Czesław, Korpis Edmund, Student Tadeusz, Knopek Jan, Lucjan Gadaj.
W 1960 roku drużyna Naprzodu wywalczyła awans do „B” klasy. W 1963 roku pojawiła się szansa na awans do klasy A, jednak Czyżowice uległy w decydującym meczu w Radlinie Unii Krywałd. Awans wywalczono po dwunastu latach w roku 1975 kiedy to Naprzód zajął 2 miejsce i w meczu barażowym który odbył się na stadionie Górnika Pszów ograł LZS Pstrążna i awansował do klasy „A” , gdzie grał prze kolejne dziesięć sezonów do roku 1985. Na przełomie lat 80 i 90 Naprzód grał w rybnickiej B klasie . W 1994 roku wywalczono długo oczekiwany awans do klasy wyższej po ciężkich bojach z Łukowem i Turzą Śląska, jednakże przygoda z A klasa trwałą tylko rok.
Kolejnym przełomem był rok 1999. Czyżowice po raz pierwszy zagrały w B klasie w podokręgu Raciborskim, skąd po dwóch sezonach wywalczyły awans. W A klasie Naprzód grał bardzo dobrze i dopiero wiosna zaprzepaścił szanse na awans do ligi okręgowej, ustępując niedawnemu rywalowi z B klasy LKS Krzyżanowice. Rok później w jeszcze lepszym składzie osiągają swój najwyższy sukces sportowy awansując do okręgówki, gdzie grają do dziś.
Prezesami klubu w kolejnych latach byli: Stanisławiak Jan, Klyszcz Henryk, Cichy Paweł, Kucza Alfred, Szczyrba Jan, Klon Zygfryd, Mikos Stanisław, Kuczok Henryk, Adamczyk Emanuel, Gać Leszek, Tannenberg Benedykt, Pyrchała Piotr, Adamczyk Emanuel i Adrianna Kocur.
